ДО 19 ГОДИНИ МИСЛЕВ ДА СУМ МАКЕДОНКА, ТОГАШ ДЕДО МИ МИ РЕЧЕ ДЕДО СМЕ СРБИ: Го сменивме презимето поради комунистите.На пејачка комунистите и го сменија презимето, а вистината за своето потекло ја дознала на 19 години.
Атрактивната пејачка Теа Стошевска се прослави со учеството на пеачкиот натпревар „Ѕвезде Гранда“, а големо внимание привлече поради нејзината интересна позадина.
Меѓутоа, младата пејачка еднаш се огласи и откри дали е Македонка или Србинка, а нејзината исповед е доста интересна и со причина привлече големо внимание.
– Дали си Македонка? Кога дојдовте во Србија? Дали зборуваш српски? Ова се некои од прашањата што луѓето ми ги поставуваат уште од средно училиште.
Јас сум некој кој верува дека не е важно што си или од каде си, важно е дека си добар човек. Но секако секој има свој национален идентитет, а јас не бев сигурен во мојот. Кога имав околу 17/18 години не ми беше баш јасно дали сум Македонец, затоа што го имам тој крај на -ски. Така на почетокот реков дека „најверојатно сум“ и „можно“, судејќи по презимето самиот.
Се гордеев и со тоа бидејќи некои од моите омилени музичари беа Македонци. Така мислев до 19 години, а потоа од љубопитност решив да го прашам дедо ми и да ја решам дилемата. Го прашав: „Дедо, Македонци ли сме?“, веќе сигурен дека ќе потврди, дедо ми одговори како топ: „Не! ние сме Срби!“ Бев збунета. Дедо ми е роден во 1935 година како Анѓелко Стошиќ во Србија, во близина на манастирот Прохор Пчињски во селото Мигленце. На 8-годишна возраст го загубил својот татко, кој бил застрелан на Илиндан на 2 август 1943 година. кога фашистите ги собрале сите земјоделци од полето и ги однеле да бидат стрелани. Прадедото бил пронајден со парче леб во џебот што тој ден не стигнал да го изеде.
– Значи, дедо ми остана сирак на 8 години, со уште неколку браќа и сестри, со мајка и со баба без татко кој, да беше жив, можеше да го заштити националниот идентитет на семејството две години подоцна кога комунистите одлучија сите што живеат во близина на Македонија, Македонците и сите Срби со презимиња што завршуваат на -ИЌ, да се сменат во -СКИ. Кога дојде редот на моето семејство, бабата беше сама дома со децата. Комунистите и рекоа: Баба, од денес веќе не си Стошиќ, туку Стошевски. А таа му одговорила: „Пишувај ми сине како сакаш, само не убивај и така дедото станало Стошевски“. Дедо ми порасна со тоа презиме, дојде во Панчево, се ожени со баба ми и имаше два сина. Неколку пати кога барал да добие крштеница, му го менувале целото име освен презимето, па пишувало Ранѓел иако се вика Анѓелко… но дедото не заборавил кој е и неговата желба била да го врати името со кое е роден .
– Во 80-тите дедото реши да си го врати името. Беше исклучително тешко да се докаже и не сум сигурен, но слушнав дека некаде ги закопале своите вистински крштевки, што подоцна му помогнало на дедото да си го врати идентитетот. И успеа! Тоа е се што сакал, да умре со името што го добил при раѓањето, со презимето на татко му и на тој начин да ја исправи неправдата што му била направена додека бил дете. Дедо ми ги врати роденото име и презиме. И умре како Анѓелко Стошиќ. Како што оди, некој од семејството успеал да го врати, некој не, па во исто семејство двајца родени браќа имаат различни презимиња.
-Исто така, баба ми има случајна ситуација, таа е родена во Крива Паланка како Младеновиќ, па бидејќи живееле на тројната граница на Бугарија, Македонија и Србија, презимето и се менувало три пати: кај Бугарите Младенов, кај комунистите Младеновски. , а потоа се вратил кај Младеновиќ. Потоа се омажила за Стошевски, па заедно се вратиле кај Стошиќ. Па баба ми на шега вели дека таа е единствената жена што имала 5 презимиња. Знаејќи ја целата оваа приказна, како во еден момент почнав да се занимавам со јавна работа, се соочив со прашањата „од каде дојдов“ и „дали зборувам српски“. Секој пат е малку тешко да се објасни вербално и затоа решив сега јавно да го напишам:
– Јас сум Србин, како што беше мојот дедо. Да не го прашав тогаш, сè уште немаше да бидам сигурен. Сега сум. Не знам ни од каде „дојдов“, роден сум во Белград, цел живот живеам во Србија и школувањето го завршив токму тука, така да, зборувам српски и тоа ми е мајчин јазик. Многу сум среќен што одам во Македонија да пеам и таму познавам навистина прекрасни луѓе, толку топол народ, толку убаво дружење што останувам без зборови! Кога сум во Скопје, немам впечаток дека сум во туѓа земја, се чувствувам како дома! Многу ги сакам, а омилени музичари ми се Тоше Проески и Влатко Стефановски, двајцата најдобри македонски музичари! Кога сум таму, не пропуштам да пијам кафе на плоштадот Александар Велики, да шетам по Камениот мост и да оставам да ме огрее топлината на македонското сонце! Нашата позната пејачка Станиша Стошиќ е од истото село од каде што е и дедо ми, а дедо ми вели дека сите Стошиќи таму се роднини. Дедо сакаше кога доаѓав да пеам етнички песни, вклучително и македонски, додека свиреше на флејта, а беше исклучителен флејтаст – Бора Дугиќ! Самиот правел флејти од дрво! Знаеше дури и некои народни песни кои никаде не се запишани и секогаш велеше дека тоа е песна од неговиот крај за „Манастирот Оро се виџе рај ки“: „Па, што мислите околу кој манастир е? Ај мој, Прохор Пчињски! „Цел живот чуваше слика од неговиот манастир во куќата и секогаш ми ја покажуваше со сетот. Почина во 2011 година. Таа слика се уште е таму. Нашата крштевачка слава е Свети Арангел и дедото ја славеше додека беше жив, а баба продолжи после тоа.
– Секако дека никогаш не треба да се допира нечиј идентитет бидејќи тоа е навредливо и контрапродуктивно, и може да создаде непријателство, но тоа мора да биде прашање на личен избор и факти. Како што кажав на почетокот, не е важно што си, важно е да си добар човек! Љубов за сите добри луѓе – напиша пејачката на својот Фејсбук профил.
