Архимандритот Василије Костиќ го објасни сè почестиот феномен – децата се сè повеќе мрзливи, а момчињата сè помалку личат на момчиња, па откри како едноставен семеен ручек може да го спаси семејството.
Архимандритот на Српската православна црква Василије Костиќ објаснува зошто семејниот ручек не е само оброк, туку темел на семејното воспитување и зачувување – и како во тој тивок секојдневен живот се градат или уништуваат авторитетот на таткото, топлината на мајката и силата на детето .
Најчувствителни сме на децата. Најмногу се радуваме на нив, најмногу се плашиме за нив, поради нив ги донесуваме најтешките одлуки. Во нашата желба да им го дадеме најдоброто, правиме сè што е во наша моќ. Сепак, понекогаш, со најдобри намери, ненамерно правиме погрешно. Им даваме водство однапред, ги слушаме нивните каприци, наместо да ги учиме да поставуваат граници.
Денес, сè почесто се слуша дека децата се „сè повеќе мрзливи“ , дека ништо не им го привлекува вниманието, дека нивните души венеат под тежината на инстант содржините, лајковите и екраните. Исто така, се забележуваат промени во однесувањето и изгледот – дека момчињата сè помалку личат на момчиња, а девојчињата на девојчиња . Но, наместо сериозни анализи, се слушаат само воздишки, а решенија – речиси никогаш.
А архимандритот Василије Костиќ нуди едно од решенијата тивко, татковски и со пастирска љубов, враќајќи нè кон првобитното правило и древен поредок – кон семејната хиерархија која има своја духовна основа, кон важноста на заедничкиот, семеен ручек.
„Денес, тоа често е невозможно поради работата. Секој јаде за себе, го отвора фрижидерот, зема што има – и си оди. Работното време не се совпаѓа, времето е различно. Но, велат: барем неделниот ручек, празничниот ручек – да се дели, да се биде на иста маса во исто време . И секој да има свое место на масата. Таткото треба да седи таму каде што му е местото – на чело на масата. Мајката треба да послужува, па да седне. Најмалиот, најмладиот седи на крајот“, вели отец Василије, а потоа објаснува колку е важно за воспитувањето на децата каков пример гледаат додека растат и кој служи прв .
„ Таткото е прво послужен. Ние го имавме тоа уште пред психологијата – во нашата православна традиција. Се знаеше кој е таткото. Нему му се служи прво, бидејќи тој е глава на куќата. Кога ќе се подели парче месо, му се дава најдоброто. Бидејќи е најголем, троши најмногу енергија, бидејќи работи најмногу. И потоа, малиот седи таму на масата и гледа сè. Тој е мал, за него сè е игра. Но, тој сепак ја гледа позицијата на таткото, односот на мајката кон таткото – и што сака? Тој сака да биде татко. Тој сака да биде татко. Тој сака да биде сопруг“, вели архимандритот Василиј и истакнува дека ова е пример за правилно воспитување.
Во нашата желба да им го обезбедиме најдоброто на децата, правиме сè што е во наша моќ, но понекогаш, со најдобри намери, ненамерно правиме нешто погрешно.
„Вака детето учи одговорност. Но сега, тоа е на последното место. И треба да стигне до тоа место низ животот. Тој сака, сака, работи напорно, оди кон тоа. А што имаме денес? Го имаме детето како седи на главното место – најмладото. Сите други, вклучувајќи го и таткото, седат од страна. Таткото е на крајот од масата, како сирак, како странец. На детето му се служи прво, сè му оди најдобро. А детето е невино, и тоа забележува и вели: „Па, јас нема да бидам татко“, но мајката е таа што ја рафинира таа фигура.“
Прочитајте исто така кој не може да влезе во манастирот Острог !
Архимандритот Василиј понатаму објаснува дека многу од нашите млади парови, родители, работат во странство. Таткото работи таму за да ги издржува децата. Или е на пат, мора да вози камион, да оди на службено патување – е далеку од дома. И мајката, која останува дома со децата, вели: „На децата им недостига татко им“.
„ Отсуството на татко раѓа страв . Таткото е тој што ги штити децата, кој ги брани со самиот свој изглед. Тоа е неговата улога. И потоа мајката вели: „Знаеш, твојот татко работи за тебе. Тој те сака. Тој те штити. Тој ќе дојде.“ Гледате како веднаш се појавува поинаква перспектива и разбирање за детето. Наместо: „Не сакам да бидам татко, не сакам да се отворам, не сакам да правам жртви“ – доаѓа вистинското нешто: одговорност, љубов, пример“, вели архимандритот Василиј и заклучува:
„Без жртва – знаете, жените добро го знаат ова – нема убавина. Убавината бара жртва. Колку што бара бракот. Кога редот во семејството е нарушен, последиците влијаат не само на домот, туку и на општеството . Затоа воопшто не е старомодно да се зборува за местото на таткото, мајката и детето – туку тоа е всушност најактуелната тема на нашето време. Бидејќи каде што сè е на свое место – таму владее мир, верувале или не.“
