Ивана Тевих е родена во Крапина. Пред помалку од две години, на 33-годишна возраст, таа почувствува голема потреба за промени.
Работела во бутик скоро 12 години, а потоа отворила своја продавница. Но, на крајот на месецот секогаш салдото и било на нула. Знаеше дека тоа не е животот што го посакува.
Таа сакаше да патува и да го открива светот, па го затвори бутикот, се пријави во агенцијата за вработување и реши да размисли што да прави со нејзиниот живот.
Тоа лето 2015 година ми се јави тетка ми од Германија, која е самохрана мајка и ме покани на море со неа и нејзиното дете.
И ги кажав своите проблеми и таа ми рече: „Дојди со мене три недели и ќе видиш како ќе ти се допадне и што ќе правиш понатаму“.
После три недели се вративме дома од морето и му реков на моето семејство: „Мамо, тато, утре одам во Германија“.
Она што го паметам и што никогаш нема да го заборавам е утрото што го оставив. Сите плачевме, тато ме гушкаше, тој никогаш во животот не ме гушнал така. Едноставно, како да знаеја дека никогаш нема да се вратам – ја започнува својата приказна Ивана.
Патувавме 12 часа. Кога дојдов горе, не знаев јазик. Не знаев што значи „ознака за Гутен“. Тетка ми многу ми помогна, отиде да разговара со мене, ми пишуваше молби, ме пријави на нејзината адреса, што беше услов за да можам да останам во Германија.
Исто така, иако немав работа, морав да плаќам по 170 евра секој месец за мојата пензија и здравје, бидејќи тоа е и нивна состојба.
По два месеци ја најдов својата прва работа, т.н. мини работа. Тоа е работа со која можете да заработите максимум 400 евра и каде вашиот работодавец не ви ги плаќа придонесите.
Таа пакувала кнедли од супа во една фабрика. Сепак, тоа не и беше доволно, бидејќи во Хрватска имаше заем за отплата, па така тетка и најде пет куќи што ги чистеше, по еден секој ден.
– Многу жени горе го прават тоа денес, но таа се срами да го признае тоа. Не јас. Не е ништо страшно, вие искрено ги заработувате тие пари и дозволете да се знае дека не беше лесно од самиот почеток.
Дури во вториот месец најдов работа во дом за стари лица, каде што сè уште работам. Мојата работа е да подготвувам појадок за луѓе. Имаме 120 корисници, ги ставам нивните колачи на чинии, ги возам до нивните простории, околу час и половина сум на машина за миење садови и тоа е моја работа – вели Ивана.
Јазикот, вели таа, најдобро се учи кога сте со луѓе, па денес, по година и пол во Германија, таа веќе зборува многу германски.
– Дојдов горе и немав поддршка. Имаше многу солзи, многу плачење, но сепак среќата беше што првата година живеев со тетка ми, па си помагавме едни на други. Случајно запознав германски брачен пар со кого во моментов живеам. Тие се прекрасни луѓе, јас сум за нив како ќерка. Сега ми велеа кога одев во Хрватска: „Оди дома, но врати се дома“.
Иако многу Хрвати живеат во Германија, Ивана изјавува дека избегнува да поминува време со нив.
– Во Германија повеќе сакам да се дружам со Германци и да избегнувам Хрвати. Имено, некако не можам да се потпрам на нив.
Ајде да се договориме за нешто, а потоа не е така, и со Германците имате свој план, распоред и тоа е секогаш како што сте се договориле.
Не и недостасува многу во странска земја, само можеби неделен ручек со семејството. Таа засега не би се вратила во Хрватска, бидејќи сè уште сака да заработи пари и да патува, а нејзиното враќање во татковината секако е планирано во далечна иднина.
Засега, Хрватска ќе остане само дестинација за годишен одговор, така што остана во Крапина во последните две недели.
– Дури и кога пристигнав на аеродромот, она што првпат го забележав е дека луѓето се незадоволни, намуртени, дека се во некаква борба за опстанок.
За разлика од Германците кои се, на пример, посветени на уживање во животот. Но, тоа е разбирливо. Тие се наоѓаат и нивниот животен стандард е на многу повисоко ниво – вели Ивана.
– Луѓето ме гледаат поинаку овде, во смисла: „Блазе тебе, си замина, лесно ти е“. Да, но не ми беше лесно. Заминав со последните 200 евра и 2 куфери. И ништо не падна од небото – заклучува Ивана.
