Моето момче е од село, живееме заедно во градот. Во врска сме 5 години и тоа никогаш не ми пречеше. Додека не се вселиме да живееме заедно.
Сега неговото рурално воспитување е веќе евидентно – нормално е за него луѓето да доаѓаат ненајавени како гости, неговите родители да му се јавуваат секојпат. Тој разговара со нив за се и зато дека сите заедно инсистираат на тоа да родам дете, разговараат за секакви болести смешно е, што ни ги носат своите сокови, џемови, итн. затоа што се здрави, а се прават со 2 кг шеќер.
Едноставно не можам да го поднесам тој малограѓански менталитет и изгледам арогантно пред сите. Се разбира, тие редовно се потсмеваат на луѓето што живеат во градот и на луѓето кои одат на училиште затоа што веруваат само во мотиката.
Тие го исмеваат мојот дечко кога дели одговорности со мене и тогаш сето тоа влијае на нашата врска. Му се смееат доколку ми помогни нешто низ дома.
Во кавгата, тој тогаш ми вели дека тоа се работи за жени и дека е понижен поради мене и дека сите му се смеат. Затоа ги советувам сите жени да бегаат од селаните. Тие се добри само додека се на растојание “.
