Се сеќаваш ли на оние тивки, бавни, неделни утра во Македонија? Кога низ улицата мирисаше на мрсна пита, а од некое радио тивко одеше стара македонска песна? Дворовите беа полни со луѓе, не со коли. А секоја врата – отворена.
Денес неделата е уште еден ден за трчање. За шопинг молови, за телефони, за планирање што ќе се слика за на Инстаграм. Нема веќе дедовци со весник во рака. Нема гласно „ајде, седи!“ од маалска тераса. Нема ниту мирис на млада коприва од тенџере.
Можеби не е до времето, туку до нас. Сме заборавиле да живееме бавно. Да се порадуваме на ништо – а да ни биде се. Да го почитуваме моментот и луѓето со кои сме. Да ја почувствуваме душата на една обична македонска недела.
А не мора многу. Доволно е да направиш турско кафе, да ја исклучиш бучавата, и да повикаш некого да седне. Да зборувате за ништо важно, а да ви биде топло на срце. Таква е таа нашата недела – кога ја живееш вистински, ти го полни животот.
Мирисот не исчезнал. Само нè чека да го побараме пак.
