Утрото, се разбудив во збунета паника. Докторот и две медицински сестри стоеја над мене и ме прашаа дали го знам своето име. Бев толку растроена што мораа да ми ги врзат рацете и нозете за креветот затоа што само викав „Каде сум? Што се случува?“ Набрзо мајка ми влезе во собата, што ме смири доволно за да сфатам дека сум во болница. Ја зграпчив за рака и реков дека не сакам да умрам. Таа ме погледна со солзи и рече: „Веќе си умрел“.
Вака ја започнува својата приказна за списанието „Инсајдер“ Еван Васерстром од Калифорнија, кој на 28 март 2016 година доживеал и преживеал 8 срцеви удари.
Дознав дека починав во мојот стан за прв пат тој ден. Се спремав да го прошетам кучето, кога почувствував ужасна болка во левата рака, како да ме гори сонцето, но внатре во вените. Почнав да се потам, толку многу што облеката ми беше мокра како да сум паднал во вода. Никогаш во животот не сум доживеал такво чувство. Се прашував дали можеби е срцев удар и се јавив на 911 за секој случај. Гласот од другата страна ме праша во што е проблемот, а јас објаснив дека не знам дали имам срцев удар или паничен напад. Имав неколку напади на паника претходно, но никогаш како овој. Операторот ми рече дека го испратил возилото и дека треба да се смирам и да го чекам. По неколку минути, некој затропа на вратата. Штом ја отворив вратата, видов двајца мажи како ме прашуваат дали сум се јавил на 911, и тоа е последното нешто што го памтам.
Ќе ме вратат во живот, а јас повторно ќе бидам изгубен
Лекарите подоцна ми објаснија дека во тој момент сум доживеал срцев удар, што го нарекуваат „вдовец-господар“.
Барем за прв пат тој ден. Двајцата мажи што ги видов беа пожарникари кои одговорија на повик на 911. Штом паднав, ме однесоа во амбулантно возило што чекаше пред зградата, каде што медицинските техничари ме реанимираа со дефибрилатор.
На пат кон болницата, морале да го повторат тоа уште пет пати. Медицинскиот техничар рече дека сè изгледало како игра на пинг-понг – секој пат кога ќе ме вратеа во живот, повторно умирав 30 до 40 секунди. И така натаму во круг пет пати. Откако пристигнав во болница, починав уште двапати во одделот за итни случаи. Откако лекарите конечно успеаја да ја стабилизираат мојата состојба, бев опериран и ми беа вградени два стента. Едната срцева артерија беше 100% блокирана, додека другата имаше 70% блокада.
Не се чувствувам неуништлив.
Лично, не познавам никого што успеал да ја „измами смртта“ барем еднаш, а камоли осум пати. Моите соседи мислат дека сум неуништлив, но јас не мислам така.
По операцијата, бев во медицински предизвикана кома на единицата за интензивна нега. Ме поврзаа со ECMO апарат, кој ми го забрза чукањето на срцето. По пет дена, лекарите им рекоа на моите родители да се подготват за најлошото, бидејќи мораа да ме симнат од апаратот за да видат дали срцето ми може да работи само по себе.
Докторите не мислеа дека ќе преживеам, а ако преживеам, мислеа дека нема да можам да одам или да зборувам. Но, наместо „тенката линија на смртта“ на мониторот, чудесно се вратив во живите.
Тоа што умрев осум пати пред мојот 40-ти роденден не ме излечи од моите грижи. Сè уште се грижам за семејството, пријателите, работата, финансиите, љубовниот живот, но и да не дојдам повторно во близок контакт со смртта. Дури и вакво искуство не те менува фундаментално, како што би рекле. Но, сепак, повеќе сум свесен за луѓето и за поддршката што ја добивам од нив секојдневно. И знаејќи дека секој до нас може да исчезне за помалку од секунда, сакам да бидам тука за што е можно повеќе луѓе пред да се сретнам со смртта по деветти пат.“
