Уругвајскиот претседател Хозе Мухика беше најсиромашниот претседател во светот. Како претседател на Уругвај, тој живееше во својата земја, во кујќа со три спални, недалеку од Монтевидео.
Тој им го отстапи претседателскиот дворец на бездомниците во Монтевидео и на организациите кои се грижат за бездомниците и одвои 90% од својата плата и ја даде во добротворни цели, бидејќи, како што вели, „неговата сопруга исто така заработува добра плата, што е доволно за да живеат, па дури и секој месец тој си трга пари, кои ги става во банка за мрачни денови “.
Да се биде претседател сега не значи дека треба да се сменам и да заработам повеќе отколку што треба,а и чувствувам должност да помогнам, тоа не е жртва, тоа е моето чувство на должност.
На прашањата „како се чувствува како најсиромашен претседател во светот“, тој одговара дека е „скромен, не сиромашен, дека сиромашни се оние кои никогаш немаат доволно, а не оние кои живеат скромно“. На прашањето „како Уругвај успева да направи економска преродба со ваквиот став“, тој рече дека „не може да биде против потрошувачкото општество, затоа што тоа е времето во кое живееме и е важно за развојот на економијата, но може да биде против расипништво “.
И тој се бори против тоа. Иако, тој не разбира зошто луѓето се откажаа од осум часа слободно време да работат сè повеќе и повеќе, да купуваат нови автомобили во кои ќе поминат половина од животот заглавени во сообраќајот, бидејќи тие сакаат да живеат во центарот на градот и да имаат крајбрежни вили каде што ќе поминат две недели годишно, а има луѓе во Уругвај кои немаат покрив над главата “.
За пет години, тој го зголеми својот бруто национален приход скоро двапати и ја зголеми потрошувачката на енергија од обновливи извори на дури 30%, бидејќи длабоко верува во зачувување на природните ресурси. Помина 13 години во затвор како револуционер кој беше ранет, мачен и на крајот уапсен од владата на диктаторот Бордабери. Од тие тринаесет, седум години во тој затвор, претседателот на Уругвај помина во самица и во специјални дупки за измачување на затвореници. Без дозвола дури и за читање книга.
