Баба Мара (75) живее сама во пространа куќа од тули изградена многу одамна со несечен двор, под падините на планината Голјак во селото кое имало 200 жители до пред 40 години, и 30 жители до пред 20 години. Покрај брачната двојка на ридот преку улицата, таа денес е единствениот жител во селото.
Имала тројца сина, родени на две години, не сакале да се занимаваат со земјоделство, но научиле занаети и еден по еден заминале во градот, во Крагуевац. Тие работеа во приватни работилници, па тројцата по неколку години ги отворија своите продавници за автомеханичари, а најстариот го прошири својот бизнис и отвори месарница.
Тие се оженија за девојчиња од нивната област, му помогнаа на нивниот татко да изгради куќа, која никогаш не беше малтерисана однадвор, а сите свадби се одржуваа во неа и во пространиот двор. Но внуците се родени далеку oд нив.
Мојот сопруг и јас тогаш бевме уште млади. Кога имате 47 до 50 години, сè уште можете да се справите со физичката активност. Драго ни беше што успеаја. Но, нивните доаѓања станаа многу послаби. И штом никој од нив и нивното семејство не ја отвори портата цели шест месеци, сфатив дека децата одлетаа и дека мојот сопруг и јас ќе завршиме сами.
Си реков за славата ќе дојдат но дури и тогаш сè беше пусто, па немаше кој да дојди на Свети Никола. Бевме само петмина. Таму, заедно со прославната торта, имаше разговор за тоа кој ќе се грижи за родителите. Двајцата постари синови се согласија дека традицијата мора да се почитува и дека тоа е должност на најмладите.
После договорот, наздравивме, но не се согласивме околу деталите, што беше голема грешка. Десет дена подоцна, Мара и нејзиниот сопруг останаа зачудени кога го видоа најмалиот син пред вратата од куќата. Дошол да ги однесе на суд за да го пренесе неговиот имот. „Па, тоа е она што го договоривме со браќата на патот назад кон дома. Јас ќе се грижам за тебе, имам имот , раскажува Мара.
Договорот го напишал адвокат, па потоа бил заверен на суд. Штом заврши работата, синот ги донесе дома и си замина. Во тоа време, тие не знаеја дека има жестока расправија меѓу браќата.
Поминаа помалку од три месеци и веќе се појавија купувачи на нашиот имот, пред се шуми, затоа што имаме 11 хектари шума. Соседот кој подоцна се иселил имаше мобилен телефон, па му се јавивме на нашиот син да го прашаме за што станува збор, а тој рече да не се грижиме и дека станува збор за шега.
Јас ветив дека нема да заминам од тука. Им реков на моите соседи преку улицата дека ќе запалам шпорет лето и зима секое утро, па кога нема видат чад едно утро, ќе знаат дека веќе не сум жива, заклучува седумдесет и петгодишната – стара Мара од селото на границата меѓу Медвеѓа и Либан.
Многу почесто од нивните синови, Мара ја посетуваат активисти на Црвениот крст и Националната кујна, и од време на време некој од локалната самоуправа. И носат лекови и малку храна, а во текот на зимата редовно и се јавуваат.
