„Мајка ми ги натера да живеам со нив, за да се ослободи од мене, а сестрите ме замразија поради тоа. Oмразата никогаш не ја криеја. И браќата исто.“
„Пораснав во големо семејство. Имам двајца постари браќа и две сестри, јас сум последна родена, и не бев планирана. Поточно, ги уништив сите нивни планови.
Родителите никогаш не криеја од мене дека сакале абортус, но било доцна.
Кога се родив, браќата ми веќе беа на факултет. Никогаш не бев дел од нивниот живот. Денес се оженети, имаат прекрасни сопруги и деца, одлично заработуваат, патуваат насекаде… Јас ни не ги познавам.
За сестрите секогаш бев досаден додаток. Мајка ми ги натера да живеам со нив, за да се ослободи од мене, а тие поради тоа ме замразија. Мразата никогаш не ја криеја. Како и браќата – и тие имаат свои куќи, мажи, деца, ситуирани се. За мене ниту тогаш, ниту сега нема место во нивниот живот.
Кога доаѓаа комшии, мајка ми гордо ги покажуваше сликите од моите браќа и сестри. Јас секогаш бев глупава, промашена, неспособна. Секогаш ме споредуваа со нив, иако сите беа барем 15 години постари од мене.
Со текот на времето, ја засакав кроењето и се запишав во средно училиште за тоа. Денес сум успешна во таа професија, работам во уметнички ателје, имам многу клиенти и добро заработувам. Но во семејството, мојот прекар е „незавршен моден дизајнер“.
По сè, се обидував колку што можам да комуницирам што помалку со семејството. Таа одлука ја донесов уште во средно, кога се отселив во ученички дом, а од првата плата изнајмив стан.
Си изградив свој свет – се омажив, добив син, бевме пресреќни. Тоа беше најубавиот период од мојот живот. Но еден ден, маж ми и син ми патуваа со автобус кој излета од патот – и двајцата загинаа. Бев скршена. Не знаев каде се наоѓам, ни како ќе продолжам понатаму. Се обратив кај моето семејство барајќи утеха – не добив ништо. Ни добра збор.
Од тогаш поминаа десет години. Запознав еден господин и се надевам дека има среќа и за мене. Со семејството повеќе никогаш не контактирав, ниту тие со мене.
И потоа, заѕвони телефонот. Татко ми починал, а мајка ми добила мозочен удар и е парализирана. Браќата и сестрите ме побараа – да се грижам за мајка ми. Сите најдоа некоја причина зошто не можат тие, само јас можам.
Не сакам. Не можам. Не ми се сака. Ме понижуваа цел живот. Сега се сетија на мене.
Ме уценуваа дека мајка ми ќе ми го препише станот. Не сфаќаат дека не сакам ништо од нив. Сакала сум одамна љубов и поддршка. Ако тоа го немаше, друго ништо не ми треба.
Откако уцените не успеаја, почнаа со закани. Но не попуштив. Нека се снајдат без мене. За нив повеќе не постојам, и никогаш нема ни да постојам.“
