Понекогаш животот ни претставува моменти кои ни ја збогатуваат душата, потсетувајќи нè дека е сериозна привилегија да можеш некому да му помогнеш.
Во 1999 година, Јован и Марија Вукашиновиќ гледаа колона од загрижени мажи и расплакани жени со деца во раце, старци кои едвај одат и тинејџери кои минуваат низ Конарево кај Краљево. Сите беа протерани од домовите на Косово и Метохија, преку ноќ останаа без се што имаат и не знаеја што ги чека. Во еден момент би биле благодарни што им го спасиле животот, но во друг ќе ги обземе неопислива болка со сето она што го изгубиле, особено највредното – мирот.
Имено, оваа брачна двојка не седеше со скрстени раце, а големината на сработеното ја дознаа дури на крајот на 2021 година, а нивната ќерка Ана Нешиќ се погрижи цела Србија да слушне за нивниот гест.
„Кога бегалците од Космет пристигнаа во Краљево летото 99-та, поминаа низ Конарево, веднаш до моето училиште. Повеќето останаа без ништо и не знаеја каде одат и што ќе прават. Имаше колони автомобили што стоеја со километри. И што е најлошо, во тој момент немаа жештина или пиеја ништо за да јадат.
Моите родители одлучуваат да прават крофни и да печат пити, да полнат шишиња со вода и наизменично да одат од автомобил до автомобил служејќи храна и пијалоци. Секако, на ваш трошок, само од желба да им пружите поддршка на тие луѓе, бидејќи замислете да сте во таква ситуација. Се сеќавам низ магла отидов со татко ми“, рекла Ана, пренесе Блиц.
Дваесет и две години подоцна, не сомневајќи се во каква средба ќе следи, брачната двојка Вукашиновиќ се нашла на локалниот пазар кога непозната жена им пришла.
„Тој вели: „ Дали ни делеше крофни во Конарево?“ Ги запомнив твоите ликови. Никој ништо не ни даде во тие денови освен тебе. Нашите деца беа гладни и немавме што да им дадеме. Оттогаш, секогаш кога одам во црква, се молам за тебе и запалам свеќа за тебе, иако не знам кој си. „Се надевав дека ќе те сретнам еден ден за да ти се заблагодарам“, открила Ана додека жена од тажно дебело црево ги запознала своите родители по повеќе од 2 децении.
Ентузијазмот беше взаемен, а временската дистанца како да не постоеше меѓу нив. Оваа средба ги расплака сите на пазарот, многумина се согласија дека средбата е како нешто од филм!
